Roman Brodowski

Lirycznie + Satyrycznie + Politycznie = Walentynki Broma

Kto pokocha poetę

Zamówiono u mnie rymowankę
Jakiś prosty wierszyk o miłości
Panegiryk sławiący kochankę
Jej seksapil, mądrość i… zdolności.

Otrzymałem foto, średniego formatu.
Treść przewodnia na papier rzucona
Twarz jak obraz z dobrego plakatu
Taka w jednym, kochanka i żona.

W oczach blask pokornego kocięcia
Droga mleczna kształtna i górzysta
Tajemnica ukryta przed wzrokiem
W modnych szatach, wprost od Diory Christa.

Z nią bym nie bał się ruszyć przed siebie
Jak odkrywca, błędny rycerz, sługa
Byle mieć ja na własność, dla siebie…
Co ja plotę, przy niej tkwiłbym w długach.

Zamiast marzyć, muszę przecież tworzyć
W rymów bukiet ubrać piękno owe
By na chleb swój zarobić codzienny
Wierszokleci zarabiają słowem.

Widać taki już jest los poety
Takie jego marne przeznaczenie
Choć potrafi pięknie pisać o kobietach
W jego duszy samotność, cierpienie.

Berlin 15. 11. 2008

Miłość jak róże czerwone

Dzisiaj na ławce, naszej ławce
Na której ust twych nektar piłem
Usiadła para zakochanych
Ona i on – wspomnienie miłe

On do niej szepcze jakieś słowa
Patrzy w jej oczy z pożądaniem…
Czy ja tez kiedyś takim byłem?
Ożyło w myślach mych pytanie

Ona go słucha, gładzi włosy
Dłoń jego trzyma jak skarb jaki..,
A ja się siebie znowuż pytam.
Czy ja na pewno byłem taki.

On ją przytulił do swej piersi
Ona weń głowę swą wtuliła
Czy my byliśmy tacy sami?
To jest pytanie do nas – Miła,

Znowu przyniosłem Tobie róże
Czerwonokrwista nasza miłość…
Lat wiele Chronos nam dobawił
Lecz w nas?… W nas nic się nie zmieniło.

Niechaj te kwiaty, twoje kwiaty
Które potrafią zranić dłonie,
Gdy je przytulasz do ust twoich
Szepczą – On nadal do Cię płonie.

Kochanej Liluszce – Berlin 14.02.2020

Kompromis, albo Smutna rzeczywistość młodego żonkosia

Jakoś tu pusto jest bez Ciebie
Niby niczego nie ubyło
A jednak w domu jest inaczej
Zabrałaś w podróż ciepło, miłość.

Wiem, że to krótkie odwiedziny
Zwykła wyprawa do „mamusi”
Lecz mi jest smutno i… Ponuro
Bez Ciebie, nocna zmora dusi.

Eros pobudza moje członki,
Wenera burzy krew w mym ciele,
A Ciebie nie ma, do cholery.
Tobie teściowa łóżko ściele.

Gdy przysięgałaś przy ołtarzu,
Że mnie do śmierci nie zostawisz,
Myślałem sobie – w dzień i w nocy!
Ty zaś „mamusię” miast mnie „bawisz”.

Jak jeszcze długo mam to znosić?
Do czasu, gdy już będę stary?!
Dzisiaj tkwi we mnie męski wigor…
A Ty? – U mamy zmywasz gary.

Więcej nie pytaj mnie kochana,
Czemu twej mamy tak nie lubię
Wciąż tylko ona, wszędzie ona,
A ja?…. W logice twej się gubię.

No, może gdyby kilka razy,
Powiedzmy cztery, góra pięć
Lecz nie co miesiąc, tak nie można
Powiada mąż twój, mamy zięć.

Wybieraj, ze mną czy z teściową
W małżeństwie miejsca jest, dla dwoje
Jak widzisz, we mnie tkwi mężczyzna
Prawdy powiedzieć się nie boję .

PS.
Wiersz ten, to dowód jest mój na to
Że wówczas, gdym był jeszcze młody
Walczyłem dzielnie pióra słowem,
Krusząc małżeńskiej mur niezgody.

Od lat wiem o tym że Żoneczka,
Choć treści tejże nie czytała,
(Z wielkim szacunkiem dla Teściowej)
Mamusię miała – mnie wybrała.

15 lutego 2012 – 17 listopada 2019

Lepszy sercom pokarm

Jakże często poeci sięgają dna,
By tam odnaleźć zagubioną miłość,
Łódź, w której skrył się tamten czas,
Czas niespełnienia, marzeń, snów.

Jakże rzadko poetom brak weny,
Natchnienie płynie tumanem obłoków,
Szelestem liści, barwami tęczy,
Nadzieją jaką tworzy świat.

Jak często poeci łamią piór swych ostrza
Pisząc bogactwem szlachetnych emocji,
Słowami prostych wyznań i prawd
Na wpół martwym w zwątpieniu duszom.

Jakże rzadko można pieścić zmysły
W świecie mroków, półbogów, mamony
Nikt nie czyta wierszy, poematów,
Dziś inaczej brzmią miłości nuty.

Berlin 17.12.2020

Walentynki narodowca

Walentynki – powiadają dzień miłości
Walentynki, ponoć zakochanych pora
No więc, kochał, kocha, kochał będzie
Swą „miłością” się podzieli… do wieczora.

Ktoś powiedział, że tradycja, że dziewczęta
Kwiatki trzeba wręczyć, lub pluszaka,
A on chciałbym podarować swoim paniom
W dniu Świętego Walentego coś z Polaka.

Obiecuje, że przykładem będzie świecił
Tak jak Marta, Krycha lub Andrzejek,
Ruchadełko leśne weźmie w swe objęcia.
Lub przy kilku żonkach chętnie się ogrzeje

Może dzisiaj go przygarnie któraś,
Nie z litości, lecz potrzeby spragnionego ciała
Może to być wdowa, panna lub rozwódka.
Najważniejsze, by szlachetność krótkotrwała

Jutro, gdy się skończą Walentynki,
Będzie znów dla żony dobrym mężem
I jak każdy członek narodowej braci
Wszem ogłosi – „wierność moim jest orężem!”

I podąży, (bo to przecież jego bój ostatni)
By zwyciężyć wrogów czystej, polskiej rasy
By wyrzucić czarnych, żółtych, kolorowych…
Ot nastały smutne w mej Ojczyźnie czasy.

My Polacy naród wielce bogobojny
Więc zwyczajnie, bez rozpusty, po bożemu
Wyznawajmy katolickie wszak zasady
Nie przyjmując homo innych… do haremu.

02.02. 2021