Zacznijmy od petycji (gdy komponuję ten wpis – jest 12 sierpnia, autorka petycji i wpisu dotarła do mnie w dzień po ulokowaniu petycji na stronie petycjeonline.com). Widziałam ten cmentarz kilka lat temu. Jest piękny.
|
Petycja w sprawie godnej pamięci dla mieszkańców dawnego Sensburga obecnie miasta Mrągowa Społeczny Komitet Ratowania Cmentarza Ewangelickiego w Mrągowie Burmistrz miasta Mrągowo na podstawie uchwały z dnia 11 lipca 2014 r. O petycjach; Dziennik Ustaw 2014; pozycja 1195; wnosimy sprawę godnej pamięci dla mieszkańców dawnego Sensburga. Konieczne jest ze względów społecznych i religijnych doprowadzenie do sytuacji szanowania grobów na cmentarzu ewangelickim w Mrągowie. A konkretnie trzeba zrobić wszystko żeby mieszkańcy miasta nie deptali grobów na tym cmentarzu. Proszę sobie wyobrazić jak czuje się człowiek, który wie, że ktoś spaceruję po grobie jego matki lub ojca. Bardzo prosimy o pomoc w tej sprawie. |
PODPISUJĄ
Instytut Zdrowia i Hortiterapii, Stowarzyszenie Zielone Dzieci w Mrągowie, Międzynarodowe Stowarzyszenie Miłośników Twórczości Ernsta Wiecherta, Fundacja Dziedzictwo Nasze, Związek Mazurski oraz inne organizacje i osoby za pośrednictwem podpisu online http://www.petycjeonline.com
***
Przysyłając mi petycję autorka napisała:
Jest taka niesamowita historia o matce dziecka, którego nikt nie ratował, bo było niemieckie…
Na cmentarzu wprost pod nogi wyszedł z ziemi krzyż żeliwny mieszkańca Sensburga, właściciela rzeźni.
Jest tam grobowiec rodzinny włoskiej rodziny.
Pochowani tam są burmistrzowie dawnego Sensburga
Grób wdeptany przez lata w ziemię może należeć zarówno do katolików jak i ewangelickiej wiary.
Ten cmentarz przyjmował wszystkich.
Zofia Wojciechowska
Błękit nie przemija – Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Mrągowie.
Pięć zdjęć z pięciuset. Fotografując w kwietniu tego roku ewangelicki cmentarz w Mrągowie uczyłam się historii, złożonej wielokulturowej, czasami trudnej, otoczonej przyrodą Warmii i Mazur. Te pięćset ujęć nie oddaje całości owej historii. A pięć? Są próbą dokonania niezwykle trudnego skrótu, a zatem niedoskonałego. Tu wśród syberyjskiej cebulicy spotykają się polski cmentarz, niemiecki Friedhof obok żydowski kirkut i rosyjskie кладбище oraz włoskie cimitero.
Wielu ludzi, wiele narodowości, wiele konfliktów, wiele dramatów, wiele miłości. Cebulice syberyjskie kwitną na błękitno. Malowniczo położony cmentarz na wzgórzu Jaenike, u stóp wieży Bismarcka jest świadectwem współżycia wielu kultur. Przyroda charakterystyczna dla tego miejsca utrwaliła miniony czas i pamięć o tych, którzy odeszli.
Zarośnięte drzewami i opuszczone cmentarze ewangelickie stały się dziedzictwem wręcz niepożądanym. Społeczny Komitet Ratowania Cmentarza Ewangelickiego (SKRCE) chce zwrócić uwagę na potrzebę zachowania tego miejsca. Komitet powstał w kwietniu 2016 roku. Podsumowując półtora roku naszej działalności, możemy powiedzieć, że zmiana następuje sukcesywnie choć stanowczo zbyt powoli… Wierzyć wprost się nie chce, że w mieście festiwali troska o zachowanie kultury zabytkowego cmentarza może być tak trudna. W tym roku “moje Mrągowo” obchodzi 670-lecie istnienia, to miasto przecież nie powstało na surowym kamieniu po wojnie, lecz ma swoją wielowiekową tradycję sprzed 1945 roku, a jeśli nic nie zrobimy to usankcjonujemy stan zniszczenia zabytkowego cmentarza, miejsca pamięci o dawnych mieszkańcach. Cmentarz popada w ruinę kompletną, znikają ślady życia dawnych mieszkańców. Zamknięto go w 1981 roku, a od 1986 roku wpisano do Rejestru Zabytków Województwa Warmińsko-Mazurskiego. Świat Mazurów wraz z językiem odchodzi nieuchronnie a przez zapomnienie doprowadzono do zniszczenia miejsca unikatowego.
Niezwykłe ukształtowanie tarasowe mazurskiej nekropolii zasługuje na uwagę historyków oraz architektów krajobrazu i przyrodników.
Kultura dziedzictwa niechcianego i tak dzieje się przez minione lata. Uważam, że należy się szacunek do kultury zastanej, dla nas dziś szczególnie ważnej, gdyż wrastając w mazurskość odnajdujemy samych siebie, my, Mazurzy XX wieku, jesteśmy stąd od niedawna.
Ukazy carskie stwarzały bardzo korzystne warunki do życia. Wystarczyło zgłosić się do komisji kolonizacyjnej, by otrzymać w transporcie kolei transsyberyjskiej bezpłatne bilety dla całej rodziny oraz dogodne miejsce w wagonie towarowym dla dobytku gospodarczego. Właściciele średnich gospodarstw na Wołyniu, które zasiedlili mazurscy przybysze z pogranicza Prus i Królestwa Polskiego, skuszeni obietnicą nadania ziemi wysyłali tzw. zasadźcę, by ten ocenił możliwość założenia wsi. Zasadźca przesyłał opisy i listy, które ponad 100 – 150 lat temu docierały do Mazurów z Wołynia, a za ich pośrednictwem do członków rodzin z okolic dzisiejszego Ełku. Listy mobilizowały mazurskich kolonizatorów do podjęcia wyzwania. Pierwszą wsią mazurską była Aleksandrowka. Mazurscy osadnicy zabrali swój dobytek z ziemi wołyńskiej i przenieśli się na teren odległej Syberii. Można się dziś zastanawiać, dlaczego podjęli się dobrowolnie wyjazdu w nieznane i bardzo odległe regiony Rosji. W ówczesnym czasie istotną kwestią dla dzisiejszych syberyjskich Mazurów była wolność wiary. Mazurzy na Syberii są najczęściej wyznania ewangelickiego i tworzą wspólnotę anabaptystów. Pamięć dziejowa przetrwała w opowieściach o krajobrazie ziemi ojców, dlatego też Mazurzy założyli wieś na brzegiem rzeki, której krajobraz jest podobny do tego, jaki zapamiętali u dzieciństwa. Malowniczo położona Aleksndrowka zamieszkana jest do dziś przez kilkaset osób. Mieszkańcy trudnią się hodowlą trzody chlewnej, uprawą roli i produkcją mleka. Żyją dostatnio z płodów rolnych własnej produkcji.
Ewa Maria and Friends 