Dlaczego właśnie na niedzielę wyborczę? Bo wpis jest ewidentnie “światowy”, a tego nam w tę niedzielę wyborczą potrzeba… światowej wizji świata.

Wojciech Korsak

Dziś się dowiedziałem, że zmarł IM PEI – a prawie uwierzyłem, że będzie jednym z tych, których czas się nie ima. 102 lata… Wiek historii architektury. Jeszcze jedna wspaniała osoba, którą fotografowałem i która odeszła. Jestem świadomy, że nie wiecie, co robiłem w życiu. Nie dziwię się, nie lubię się chwalić (za bardzo 🙂).
Pracowałem wówczas jako barman w Paryżu (Hotel Lenox przy ulicy l’Universite, Paryż dzielnica Łacińska). Pewnego wieczoru weszła dosyć ciekawa para. On wielki, dosyć obszerny z cygarem w ustach, ona drobniutka (może lepiej powiedzieć filigranowa?) z obszernym biustem. Okazało się, że to klienci naszego hotelu… Szybko się okazało się też, że trafili tutaj absolutnie przez przypadek bo… coś się pochrzaniło z rezerwacją w Hotel de Crillon! Rzadkie – biorąc pod uwagę, że to najdroższy hotel w Paryżu… Miałem wystawę zdjęć w barze i Domitilla (bo tak ma na imię) zwróciła na nie uwagę. Zapytała, czy nie zechciałbym zrobić zdjęć na Sycylii (stamtąd byli), bo jej dom wydawniczy (Novecento) przyznaje nagrodę IM Pei… Przede mną byli tam zatrudnieni tacy fotgrafowie jak JP Sieff i Frank Horvat. Pewnie nic Wam nie mówią te nazwiska… ale to światowa czołówka fotografów i to przez takie wielkie “F”. A gdzie mnie tam robaczkowi do tej elity? Myślałem, że to żart. Okazało się, że nie…. Wtedy nawet nie wiedziałem, kim do licha jest IM Pei??! Zrozumiałem dopiero wtedy, gdy Domitilla zaproponowała, że zorganizuje mi w Palermo wystawę zdjęć, które zrobiłem w Luwrze, gdy pracowałem jako restaurator rzeźb. (OK to też robiłem…) Wystawa miała się nazywać “Wokół Piramidy”… Zaczynacie rozumieć? No dobrze, żeby nie przynudzać – skończyło się na podpisaniu kontraktu na zrobienie reportażu (10 dni) na Sycylii plus wystawa w Palazzo Steri Palermo (wraz z Sieffem i Horwatem – których zdjęcia też tam były). Palazzo to jedno z najbardziej “topowych” miejsc w Palermo… Powiem szczerze, czułem się zakłopotany.
Gdy pracowałem przy renowacji rzeźb w Luwrze (en face Piramidy), nigdy nie pomyślałem (nawet by mi przez myśl nie przeszło!), że poznam i zakoleguję się z jej twórcą. Życie jest ciekawe…
Mogę dodać jeszcze, że zaprzyjaźniłem się też z koleżanką IM Peia, księżniczką Gaetaną Matisse (żona syna Matissa).
Z perspektywy czasu mam wrażenie, że to jakieś bajki. A jednak zdjęcia przywołują wspomnienia – nie będę wkraczał na grząski grunt teorii fotografii. Cholera – przypominają – są dwa moje z IM (słabo widoczna jest Domitilla, foty zrobione w jakiejś knajpie, przez nie pamiętam kogo). Oto one:

No cóż, lżejszy nie byłem, ale na pewno młodszy! 🙂 A teraz dwie fotki: okładka książki, którą kupiłem, jak się dowiedziałem, kogo będę fotografować, i autograf Peia DLA MNIE! 🙂 Ileż wspomnień powróciło!!

IM pisał do mi, że te zdjęcia, które zrobiłem jemu i jego żonie, są absolutnie unikatowe… Jej nigdy nie było na zdjęciach – jako dobra chińska małżonka zawsze byla z tyłu za nim… A ja mam ich oboje…

To moje ulubione zdjęcia IM Peia – RIP

IM (mówiliśmy aj em) a tak na prawdę to Ieoh Ming 🙂
Tutaj na tle moich zdjęć wystawionych w podziemiach (średniowiecznych) Palazzo Steri w Palermo.

No cóż, Tana Matisse odeszła, IM także, jego małżonka kilka lat wcześniej, Kawalerowicz, Kunc, Lebenstein, Kuncewicz, Jackiewicz, Meller… tylu ludzi, których miałem zaszczyt fotografować odeszło… Bycie fotografem to zaszczyt, ale i ciężkie doświadczenie. Jeżeli związujemy się ze swoimi modelami, to zawsze część z nich zostaje w nas. Są we mnie. Pozdrawiam ich…

PS od admninistratorki: A to praca IM w Berlinie, zaplecze Muzeum Historycznego przy słynnej ulicy Unter der Linden

PS 2:

No niestety, nawet magia wielkiego chińskiego architekta, z którym zaprzyjaźnił się w Paryżu polski fotograf, nie pomogła. Oto wyniki wyborów – omg, jacy my jesteśmy zaściankowi!