Regina Mikielewicz z berlińskiego miesięcznika “Akcenty” poprosiła mnie o kilka słów na temat “mojej Wigilii”. Napisałam, wyszło trochę więcej niż kilka słów.
Ewa Maria Slaska o Irenie Kuran-Boguckiej i Dariuszu Boguckim (Wpis ze zdjęciem prawie ślubnym)
Wigilia u mnie to praktycznie rzecz biorąc wigilia z mojego dzieciństwa, czyli wigilia Boguckich, bo Mama chyba do tradycji wigilijnej nic nie wniosła. Tradycje ustaliła Mama mojego Ojca, Babcia Mita Krynicka, a Ojciec ją tylko z kawalersko-żeglarską fantazją urozmaicił eksperymentami w zakresie tworzenia mazurków wigilijnych. Dokładnie tak: mazurki wigilijne. To był niewątpliwie hit kulinarno-cukierniczy, a wyższość świąt Bożego Narodzenia nad świętami Wielkiej Nocy polegała na tym, że w mazurkach wigilijnych więcej było orzechów i czekolady, czyli było to dokładnie to, “co tygrysy lubią najbardziej”.
Rodzice, 10 rocznica ślubu czyli święta Bożego Narodzenia 1958
zdjęcie zrobione w jakimś obcym mieszkaniu, bo My…
My mieliśmy kaloryfery. I od jakichś dawnych czasów – telefon, ale nie wiem, czy już wtedy.
Tak poza tym – potraw było dwanaście, o sianie pod obrusem nikt najczęściej nie pamiętał, na stole stał pusty talerz dla zdrożonego wędrowca, a na choince wisiały czarodziejskie ozdoby, jakich w żadnym innym domu nigdy nie widziałam – kryształy z poniemieckich kandelabrów. Poniemieckich – w końcu mieszkaliśmy w Gdańsku.
No i wreszcie, jakie to były wigilijne potrawy? Przede wszystkim – żadnych śledzi ani, Boże uchowaj, sałatek z majonezem. Barszcz, w najdawniejszym dzieciństwie – z ziemniakami, potem, gdy ja już też z Ojcem gotowałam, z uszkami. Barszcz gotowała Mama, ale na pewno nigdy nie kleiła żadnych pierogów, ani dużych, ani małych.
Czyli po kolei:
1/ Barszcz z uszkami
2/ Kapusta wigilijna z grzybami
3/ Karp pieczony
4/ Karp gotowany, polany masłem i posypany posiekanym jajkiem na twardo
5/ Ryba w galarecie (chyba dorsz)
6/ Kulebiak z ciasta kruchego z kapustą
Wtedy następowała przerwa na wręczanie prezentów, co było zajęciem bardzo długim, bo prezentów przygotowywaliśmy mnóstwo, wszyscy dla wszystkich, dużo z nich było albo własnoręcznie wykonanych albo odznaczało się jakimś pomysłem lub dowcipem. Na przykład trzy gumowe maty na biurko – podkładki pod maszyny do pisania – podarowane przez Tatę Eryce, Olimpii i Remingtonowi czyli trzem naszym maszynom do pisania. Zawieszki na prezenty też wykonywaliśmy sami i nawet ja przed świętami potrafiłam się wykazać talentem do rysunku. Na każdym prezencie musiał być dowcipny opis osoby obdarowywanej, czasem zagadka, od kogo, dla kogo, często wierszyki, które mistrzowsko układała Mama. Jeden z nich przeczytać można TU.
Po przerwie lub, ewentualnie już podczas rozdawania prezentów, następowały potrawy na słodko.
7/ Kompot wigilijny
8/ Mak z miodem i bakaliami (bez klusek, ciastek, kaszy i innej paszy objętościowej!)
9/ Sernik
10 – 11/ Mazurki wigilijne
12/ Bakalie, czekoladki, pierniczki
Czy muszę dodawać, że ani mak, ani barszcz, ani kompot wigilijny nie smakują dziś tak, jak smakowały ponad pół wieku temu? I to chyba nie tylko dlatego że wszystko we wspomnieniach jest lepsze od rzeczywistości. Po prostu, obiektywnie rzecz biorąc, jedzenie nie smakuje dziś tak jak kiedyś. Podobno ćwierć wieku temu rocznie zjadaliśmy w pożywieniu 3 kilogramy środków chemicznych, a dziś zjadamy 25 kilo.
W następną sobotę drugi odcinek opowieści o archiwum – oszczędność papieru
Ewa Maria and Friends 
Dziś mój blog obchodzi pierwsze urodziny. Dziś zimowe przesilenie, najważniejszy dzień w roku. I dziś słowiańskie Szczodre Gody! Niech nam się darzy, Kochani. I bądźmy szczęśliwi.
Uwaga – ten wpis wywołał na Facebooku wielką dyskusję rodzinną, dotyczącą tego, gdzie zostało wykonane to zdjęcie. Przeważającą ilością głosów zwyciężyła wersja, że zostało wykonane w Warszawie w mieszkaniu najbliższej naszej rodziny na ulicy Bałuckiego. Rzecz w tym, że to rocznicowe zdjęcie ślubne zostało wykonane w święta w 1958 roku, tymczasem wieść rodzinna głosi i potwierdza, że wszyscy razem, rodzina z Warszawy i rodzina z Gdańska, spędzaliśmy święta tylko raz i było to w roku 1961. Czyli są co najmniej “dwie pamięci” – pamięć wspólnych świąt i pamięć zdjęcia wykonanego w 10 rocznicę ślubu, a było to ważne, bo przecież zdjęcia ślubnego nie było i w rocznicę rodzice postanowili ten brak nadrobić. Dlatego, jak twierdzi moja siostra, Mama ma na głowie firankę, a nie welon. Zresztą do ślubu chyba też nie miała welonu.
Jednak gremium rodzinne na FB ustaliło, że wspólne święta w Warszawie były jednak w roku 1961, a zdjęcie rocznicowe musiało zostać wykonane w jakimś innym mieszkaniu.
Gratuluję blogowi jubileuszu, a Tobie, Ewo Mario, na Święta i Imieniny życzę radości, spokoju i spełnienia. Wiary w mądrość i bogactwo naszego tu bytowania, miłości i przyjaźni.
Dobrych dni w zdrowiu i ładzie.
Dziękuję Juliczko! Jesteś pierwszą osobą, która mi złożyła życzenia imieninowe i niewykluczone, że jedną z bardzo niewielu – to niewygodne imieniny, wszyscy są zajęci makiem i pierogami. W dzieciństwie rodzice chcieli mi wymyślić inny termin imienin, ja jako dorosła kobieta też próbowałam zaprzyjaźnić się imieninowo ze świętą Ewą od świętego Marcina, święta mi się podoba, ale jako termin imienin nic się nie przyjęło. Z drugiej strony jest całkiem dobrze, bo jak się ma imieniny w święta to jest, no kto by pomyślał, świątecznie…
Nie wiadomo chwalić czy ganić. Do obchodów pozostają jeszcze urodziny, wolne od konkurencyjnego współzawodnictwa gwiazd i patronów. Wesołych Świąt, Ewo Mario i Szczęśliwego Dnia Imienin – to bardzo ładnie brzmi.