Było ich już kilku, dziś kolejny... Roman Brodowski Drodzy rodacy, opozycyjni przyjaciele i szanowni adwersarze, kiedy w latach osiemdziesiątych pisałem paszkwile przeciwko ówczesnej, komunistycznej władzy, kiedy udawało nam się (mi i moim przyjaciołom) mimo strachu rozwiesić na ścianach kopalń czy obiektów publicznych napawające otuchą nasz naród, patriotyczne (dla władz antypaństwowe) wiersze, byłem szczęśliwy. Wówczas wiedziałem,… Continue reading Mój znajomy, Don Kichot
Category: Roman Brodowski
No cóż, Brodowski tym razem o kobietach
Tym razem, bo ostatnio Brodowski poświęca teksty bezpośrednio polityce, np. opiewając życie i cuda pewnego pana z Warszawy i grona jego partyjnych wyznawców. Dziś natomiast o kobietach, i to nawet w niewielkiem stopniu politycznie. Nawet, rzekłabym, jeśli jest tu polityka, to całkiem zawoalowana. Chociaż może i za to możemy dostać "bana", on i ja. Niedawna… Continue reading No cóż, Brodowski tym razem o kobietach
Powrót barda
Piękna dziś data, prawda? 02.02.2020 Zobaczcie TU Ponadto jest to 33 dzień roku i do końca roku pozostały 333 dni Kiedyś pisał tu co miesiąc, potem stał się bardem opozycji i zniknął, teraz wraca. Za pierwszy z opublikowanych poniżej wierszy dostał wczoraj, po raz kolejny zresztą, jak to sam określił, "bana na Facebooku". Poczułam, że… Continue reading Powrót barda
Wieszcz nasz, z dawna nie słyszany…
Roman Brodowski nadesłał kilka swoich satyr politycznych... (Wystarczy kliknąć i obrazki się powiększą) Ciąg dalszy nastąpi, autor zapowiada jeszcze trzy "jedynki", ale na razie pojechał do grodna, świętować tamtejsze Kaziuki i swoje 60 urodziny, a zatem i my składamy mu najserdeczniejsze życzenia urodzinowe. Romanie, wpis ukazał się wprawdzie PO czasie, ale, gdy pisałam te słowa… Continue reading Wieszcz nasz, z dawna nie słyszany…
Na Boże Narodzenie, na Nowy Rok i na życie…
Roman Brodowski Posłuchajmy. Roman Brodowski jest w Grodnie. Składa nam życzenia, gra i śpiewa. Przysłał też zdjęcie. Mróz za oknem... Dopisane w kilka miesięcy później. Zdjęcie zniknęło. Szkoda. To była piękna białoruska zima.
Nowy bard
Ewa Maria Slaska Roman Brodowski, który kiedyś regularnie pisywał na bloga "w pierwsze piątki miesiąca" (ostatnio się trochę opuścił), przysłał mi kiedyś swoją nową piosenkę - nagrał ją sam, grając jednocześnie na pianinie. Piosenka zaczynała się słowami: Nie oddamy naszej Polski Kaczyńskiemu, a Roman zaśpiewał ją na melodię słynnej piosenki o Wani (Nad kołchozem ciemne chmury… Continue reading Nowy bard
Wiersze z szuflady Broma
Roman Brodowski Aby odetchnąć nieco od polityki, stresu, i szarej nienormalnej dla mnie polskiej rzeczywistości, postanowiłem zajrzeć do szuflady, by przypomnieć sobie siebie w odległej przeszłości. Postanowiłem wypuścić na światło cztery wiersze pisane prostotą uczuć młodego poety-marzyciela. Pozdrawiam Jak bocian Powrócę do Ciebie Jak bocian Początkiem wiosny W czas roztopów Chłodnym porankiem Gdy kogut Spragniony… Continue reading Wiersze z szuflady Broma
Krzyk cieni
Roman Brodowski Lipiec to dla Wołynian oraz ich potomków miesiąc szczególny, miesiąc pamięci o tych, którzy zginęli w strasznych męczarniach z rąk oprawców - ukraińskich nacjonalistów. Co prawda proceder „etnicznego oczyszania terenów ukraińskich z ludności pochodzenia nie ukraińskiego” organizacje nacjonalistów ukraińskich rozpoczęły już na początku 1942 roku, to jednak kulminacja nastąpiła właśnie na Wołyniu 11… Continue reading Krzyk cieni
Wierszyki na dzień dziecka
Z okazji Dnia Dziecka „Bajeczki Broma”, dla tych najstarszych, średnich, oraz najmłodszych, czyli pra... dziadków, rodziców, dzieci, wnuków et caetera, z życzeniami dziecięcej radości oraz miłej, świątecznej, rodzinno-pokoleniowej zabawy Roman Brodowski Dzień dziecka Każdy z nas, i Ty, i ja Dzieckiem był i dzieckiem jest Każdy to „coś” z dziecka ma Choć nie każdy o… Continue reading Wierszyki na dzień dziecka
Zapominam Ciebie Ojczyzno
Roman Brodowski Zapominam Ciebie Ojczyzno Powoli zapominam Zapisaną doświadczeniem Prawdę przeszłości Kto zrozumie filozofa? Rozważania na temat „Prawda naszego czasu” Jakiś dziwny niepokój dręczy me wnętrze, a i sumienie nie pozwala o wszystkim szczegółowo mówić, kiedy muszę odpowiadać moim dzieciom na pytania dotyczące mojej, a właściwie mojego pokolenia, przeszłości. Boję się, że nie zrozumieją, że… Continue reading Zapominam Ciebie Ojczyzno
