Teresa Rudolf

×××

Kiedy piszę bajkę,
nie jestem wilkiem, 
kuropatwą, małpą,
zdradzaną, ani i też 
zdradzającą królową.

Kiedy piszę wiersz,
nie jestem pięknem
natury, lata cieniem,
czyjąś radością i łzą. 

Kiedy piszę o życiu,
nie jestem swoim,
też i Twoim życiem,  
przyglądam mu się,

i tak po swojemu, 
maluje się obraz,
wesoły, smutny,
taki, jaki się sam…
…namaluje.

×××

Złote bransoletki
na rękach tej rudej,
wciąż humorzastej,
roztańczonej jesieni.

W złotorudej szacie,
w srebrzystej na czole,
opasce z babiego lata, 
zawraca głowę światu.

Zaprasza na aromaty
świeczek w domach,
na pachnące pierniki,
na dłuższe wieczory.

I tańcząc tak kolorowa
wróży z rąk lisciastych,
świszcząc też w uszach,
często chłodem życia…