Ewa Maria Slaska

Więc, kochani moi, ten wpis jest 4444! Nie zwróciłabym na to uwagi, gdyby nie przypomniał mi o tym kilka dni temu nasz gospodarz, czyli WordPress. Widzicie tę potęgę cyfr i liczb? Te poczwórne czwórki, tę koniunkcję akurat z Don Kichotem?! Przez przypadek te czwórki przypadły mnie samej, Don Kichotce w czterech spódnicach jak babcia Oskara Matzeratha.

Otwierajmy szampana, strzelajmy korkami!

Od 4444 dni co noc, w minutę po północy ukazuje się jakiś wpis, czasem esej, czasem artykuł, czasem proza lub wiersz. Nie tylko mój, o nie, nigdy, przenigdy, Wasz! Przy okazji policzyłam i Was, czyli nas. Jest nas 297 osób, tych z imienia i nazwiska lub pseudonimu i co najmniej setka, a może dwie – tych zreblogowanych.

Dziękuję Wam wszystkim, moje Don Kichotki i Don Kichoty!

A teraz opowiastka łazienkowa.

Byłam ostatnio z wizytą w zaprzyjaźnionej łazience. Wśród wielu pięknych drobiazgów leżała tam książeczka, o której po bliższym przyjrzeniu się dowiedziałam się, że jest to (miniaturowe) wydanie eseju Janiny Wiercińskiej, Secesja Grafika. Wydały ją Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1991. 34 lata temu! Otworzyłam książeczkę na chybił trafił, a tam…

Uprzedzam Czytelników, że nie wiadomo, dokąd nas to znalezisko zaprowadzi. Nie wiadomo przecież, dlaczego książeczka otworzyła się właśnie na tej stronicy? Co to znaczy litografia barwna, skoro jest czarno-biała? Gdzie było Liceum im. Don Kichota? Wszystko trzeba będzie teraz sprawdzić w Wikipedii. A zatem po kolei.

William Nicholson (ur. 5 lutego 1872, zm. 16 maja 1949) – angielski malarz, ilustrator i autor książek dla dzieci oraz twórca plakatów.
Tworzył martwe natury, portrety i pejzaże.
W 1928 otrzymał złoty medal w konkursie malarskim IX Olimpiady w Amsterdamie za prace graficzną Un Almanach de douze Sports.
W 1936 królowa brytyjska nadała mu tytuł szlachecki.
Największe zbiory prac artysty posiada Tate Gallery.

Jedna z kopii plakatu znajduje się w Muzeum Sztuki w Filadelfii, gdzie znajduję trochę więcej szczegółów, np. że plakat został wprawdzie wykonany w Anglii i zaprojektowany przez The Beggarstaff, ale wydrukowano go w Paryżu techniką powielania fotomechanicznego. Plakat ma wymiary 36 × 27.5 cm, sam obrazek jest stosownie mniejszy.

Więcej znaleźć można na stronie Muzeum Alberta i Wiktorii w Londynie, gdzie też znajduje się kopia plakatu.

Plakat zapowiadał jednoaktówkę W. G. Willsa A Chapter from Don Quixote (Rozdział z Don Kichota), wystawioną w Lyceum Theatre w Londynie 4 maja 1895 roku. Sztuka Willsa, zgodnie z tytułem, opowiada jeden z rozdziałów słynnej powieści Cervantesa (1547-1616) Don Quixote (1605-1615). Sztukę reżyserował słynny aktor Henry Irving, który przez wiele lat był również dyrektorem teatru. Plakat stanowi nowatorskie odstępstwo o tradycyjnej maniery, w jakiej wykonywano plakaty teatralne i Irving odmówił użycia plakatu. Miał ponoć powiedzieć, że ‘No more mills!’ (żadnych wiatraków!) Mimo iż plakat nie został użyty, został zreprodukowany w wielu czasopismach i stał się wzorem nowoczesnej sztuki plakatowej.

Teatr Lyceum został po raz pierwszy wzniesiony w roku 1765, służył jednak początkowo jako maneż cyrkowy i miejsce wystawiennicze, gdzie wystawiano np. żywe dzikie zwierzęta albo figury woskowe. W roku 1809 Liceum stało się już pełnoprawnym teatrem, ale od tego czasu budynek był kilkakrotnie burzony i wznoszony na nowo. Przez wiele lat był teatrem muzycznym, operowym, operetkowym, musikalowym, ale w latach 1907 – 1938 był też ważnym teatrem szekspirowskim, w którym tryumfy święcił słynny aktor angielski, Joh Gielgud. Z ciekawostek można powiedzieć, że Teatrze Liceum występował Bob Marley, a w roku 1980 zespół U2 i Bono podpisali umowę z wytwórnią  Island Records – do sfinalizowania umowy doszło ponoć w toalecie damskiej w Liceum. Od 19 października 1999 roku w teatrze Liceum nieprzerwanie wystawiany jest musikal Król Lew.

Drodzy czytelnicy, wiemy już, że nie było Liceum imienia Don Kichota, lecz Irving wystawił Don Kichota w Teatrze LIceum, ale przyznaję, że nigdzie nie znalazłam wyjaśnienia, dlaczego od samych swych początków teatr był nazywany właśnie tak – Liceum, bo jest to praktycznie rzecz biorąc od starożytności nazwa placówki oświatowej. Zakładam, że kiedyś musiała się tam mieścić jakaś szkoła i liczę na to, że Pharlap znajdzie stosowną informację w tej materii.

Sztukę Willsa można przeczytać TU. Jest to historia o tym, jak proboszcz przebiera w książkach z księgozbioru Don Kichota, Sancho jedzie z listami do Dulcynei, Don Kichot dyskutuje o wojnie ze swoją gospodynią i siostrzenicą: Wojna! Wojna jest kosą młodości, która i starości nie przepuści. Przychodzi z rękami pełnymi zaszczytów, głowę jej wieńczą laury, ale stopy ma ubroczone krwią.

W czasie, gdy dwaj władcy naszego świata decydują o wojnie i pokoju ponad naszymi głowami i za plecami Ukrainy, dobrze jest może przypomnieć, że wojna to władczyni w wieńcu laurowym, która ma stopy zbroczone krwią.
Ale co ich to obchodzi.