Ewa Maria Slaska  

Wydawało by się, że najgorszym zagrożeniem są dla każdego człowieka w mieście,  samochody, autobusy i tramwaje. Ale nieprawda – to inni ludzie. I nie chodzi mi tu o jakieś metaforyczne wojny wszystkich przeciw wszystkim, jak nie przymierzając u Hobbesa, albo tyrmandowską wizję Warszawy, gdzie za każdym rogiem czai się zły facet z cegłówką. W ogóle nie chodzi mi o atak. To czym zagrażają ludzie to fakt, że… są. Są sami dla siebie i nie obchodzi ich świat naokoło. Nie patrzą, nie uważają i nic ich nie rusza. Są tak, jak im jest wygodnie.

 

Mam wrażenie, że znacznie więcej się mnie teraz potrąca, znacznie częściej ktoś, idąc na skos, przechodzi mi przed nosem i depcze po palcach u nóg lub nagle zatrzymuje się na ulicy, albo co gorsza, krok po wyjściu z metra, na chodniku, na schodach. Niemal rozbijam sobie nos o plecy i plecak kogoś, kto właśnie coś koniecznie i natychmiast musi sprawdzić w komórce.  Powiedziałabym, że z bezgłośnym hukiem zamykają ci się przed nosem ciężkie drzwi, puszczone przez osobę, która przed chwilą z nich skorzystała. Wiem, teoretycznie nie ma bezgłośnego huku, ale na pewno jest. I jest groźny. 

Ale najgorsze są plecaki, torby na ramię i łokcie w przestrzeni komunikacyjnej – w metrze, autobusie, w kolejce do kasy. I nie chodzi mi o tłok, bo tłok, wiadomo, wywołuje różne nieprzyjemne sytuacje, ale są one równo rozłożone pomiędzy wszystkich  ludzi ściśniętych w jednej przestrzeni. Chodzi mi o plecaki ludzi w miarę swobodnie poruszających się w metrze.  Nie ma dnia, żebym nie musiała się uchylać przed uderzającym mnie w twarz plecakiem, chronić głowy przed nonszalancko zarzucaną na ramię torbą, czy odsuwać czyjegoś łokcia, który na stałe ulokował mi się na pół centymetra przed nosem i na dodatek się rusza, bo ciało do którego należy na przykład gestykuluje.  Jest jeszcze czyjaś duża, ba, bardzo duża pupa, nie wiem czemu, ale częściej damska niż męska, często w opiętych legginsach, opierająca się o słupek w metrze, która, gdy siedzę na miejscu zewnętrznym też lokuje się dokładnie na centymetr przede mną. No, ale pupa przynajmniej nie jest niebezpieczna, bo wprawdzie blokuje widok, utrudnia oddech i jest ogólnie rzecz biorąc intymnie nieprzyjemna, ale jednak nie zabija i nawet nie bije.

Tu już swobodnie mogę przejść do innej refleksji, czyli zastanowienia nad tym, ile tego co intymne jest w XXI wieku dopuszczalne w przestrzeni publicznej. Moda nas od stuleci coraz bardziej odsłania i rozbiera. Dekolty od renesansu były zawsze, niekiedy odkrywając całe niemal piersi lub przeciwnie plecy. Pokolenie naszych babek odsłoniło nogi powyżej kostki i zrzuciło gorsety. Jak byłam młodą panną, my i nasi rówieśnicy wprowadziliśmy na stałe do życia społecznego widok odsłoniętych łydek, kolan i ud. Lata 90 pokazały nerki, lata zerowe – brzuchy, dziesiąte – wszystko na raz, czyli uda, brzuchy, nerki, dekolty, pachy, plecy i górną część rowka w tyłku jednocześnie. Kilka lat temu doszły do kompletu wielkie pupy w opiętych sukienkach lub rajstopach, często cielistych. Ewidentnie obecnie na światło dzienne wydostają się cycki z sutkami. Już widziałam w Berlinie na przystanku dziewczynę po prostu z cyckami na wierzchu. Wiosną roku 2024 to jeszcze zaskoczyło, ale nowe w postaci sutek ewidentnie nadchodzi. Bluzki rozchylające się tak, że jak zajrzysz, to zobaczysz sutki, widziałam już w operze i na luksusowym wernisażu. Za dwa centymetry, po jednym w każdą stronę, sutki wychyną całkowicie. Nie wiem, co w tej sytuacji zrobi Facebook, który od lat jak wielki inkwizytor kasuje właśnie sutki – za sutki w obrazach Modiglianiego można było dostać bana na wieki – ale coś się będzie musiało w tej sprawie wydarzyć.

I ostatnia obserwacja – brak koloru. Ludzie są ubrani na czarno, ewentualnie na czarno i biało. Nowoczesne wnętrza publiczne są szare, czarne i ciemno drewniane, trend kilka lat temu przeszedł na mieszkania. Mieszkania – vide Roxie Węgiel – a także samochody są szare i czarne. Przez ostatnie pół wieku, czyli od czasów mojej młodości z życia zniknął kolor. Minimalizm i powściągliwość estetyczna, kiedyś wzór wręcz niedościgły, ogarnęły świat i zmieniły go w powszechną monokolorystyczną nudę. Co ciekawsze – okazały się kolejnym przejawem supremacji białego człowieka nad barwnymi kulturami Azji, Ameryki i Afryki.

Czyli tak jak w tytule, łokcie, cycki, tyłki i na dodatek wszystko białe,